مقدمه‌ای بر داکر
داکر به عنوان یکی از ابزارهای پرطرفدار برای اتوماسیون استقرار نرم‌افزار، قابلیت‌های فراوانی دارد. این فناوری به توسعه‌دهندگان و تیم‌های عملیات کمک می‌کند تا نرم‌افزارها را در محیط‌های مجازی به طور همزمان و کارآمد ارائه دهند. با این حال، استفاده نادرست از داکر می‌تواند به بروز مشکلات جدی منجر شود. در این فصل، به پنج اشتباه رایج در داکرایز کردن پروژه‌ها می‌پردازیم که شناسایی آنها به فرآیند بهینه‌سازی استقرار کمک خواهد کرد.
اولین اشتباه رایج، عدم استفاده از فایل Dockerfile بهینه است. بسیاری از توسعه‌دهندگان به سادگی از نسخه‌های پیش‌فرض داکر استفاده می‌کنند که احتمالاً شامل تمام وابستگی‌ها و تنظیمات نازک‌کاری شده نیستند. دقت نکردن به چگونگی ساخت و ترتیب دستورات می‌تواند منجر به افزایش زمان بیلد و اندازه تصویر شود.
دومین اشتباه، عدم جداسازی داده‌های موقتی و دائمی است. بسیاری از کاربران داده‌ها را در داخل حاوی داکر ذخیره می‌کنند، در حالی که ذخیره‌سازی داده‌ها در volumes می‌تواند به بهینه‌سازی و کاهش اندازه تصویر منجر شود و همچنین امکان به‌روزرسانی مستقل از داده‌ها را فراهم آورد.
سومین اشتباه، عدم به‌روزرسانی به صورت منظم است. با گذشت زمان، تصاویر داکر و باگ‌های امنیتی ممکن است نیاز به به‌روزرسانی داشته باشند و عدم توجه به این موضوع می‌تواند به خطرات امنیتی و پایداری منجر شود.
چهارمین اشتباه، عدم استفاده از شبکه‌های مجازی مناسب است. بسیاری از توسعه‌دهندگان در هنگام ارتباط بین سرویس‌ها بی‌دقتی می‌کنند و از شبکه‌های پیش‌فرض استفاده می‌کنند، که این می‌تواند باعث به خطر افتادن امنیت و مقیاس‌پذیری شود.
در نهایت، پنجمین اشتباه رایج، غفلت از نظارت و ثبت لاگ‌هاست. عدم پیگیری وضعیت حاوی داکر و لاگ‌ها امکان شناسایی مشکلات و نقاط ضعف را کاهش می‌دهد و بنابراین به تعمیرات و به‌سازی سخت می‌انجامد. با شناسایی این خطاها و اتخاذ رویکردهای مناسب می‌توان به بهبود کارایی و ایمنی فرآیند داکرایز کردن پروژه‌ها دست یافت.
عدم جداسازی محیط‌ها
عدم جداسازی محیط‌ها یکی از اشتباهات رایج در داکرایز کردن پروژه‌هاست که به راحتی می‌تواند منجر به بروز مشکلات جدی شود. بسیاری از توسعه‌دهندگان به‌ویژه در مراحل ابتدایی پروژه، از یک تصویر واحد برای همه محیط‌ها استفاده می‌کنند؛ این کار باعث می‌شود که در زمان استقرار، مشکلاتی نظیر ناسازگاری وابستگی‌ها و تنظیمات مختلف به وجود آید. به عنوان مثال، اگر یک تصویر برای محیط‌های تولید، تست و توسعه استفاده شود، ممکن است تغییراتی در کد باعث اختلال در عملکرد آن در هر سه محیط گردد.
برای جلوگیری از این نوع مشکلات، لازم است که برای هر محیط یک تصویر مستقل ایجاد شود. شما می‌توانید با استفاده از متغیرهای محیطی (environment variables)، تصاویر را سفارشی‌سازی کنید تا به نیازهای ویژه هر محیط پاسخ دهند. به عنوان مثال، در محیط تولید می‌توان از پایگاه‌داده‌ای با تنظیمات خاص استفاده کرد، در حالی که در محیط توسعه می‌توان به پایگاه‌داده‌ای با جداول نمونه دسترسی داشت. این جداسازی به شما کمک می‌کند تا تغییرات در هر محیط را به‌راحتی مدیریت کنید و از بروز مشکلات غیرمنتظره در زمان استقرار جلوگیری نمایید.
علاوه بر این، استفاده از ابزارهایی مانند Docker Compose می‌تواند در جداسازی محیط‌ها و کمک به مدیریت و اتصال خدمات مختلف مؤثر باشد. این ابزارها به شما این امکان را می‌دهند که با تعریف فایل‌های یاملی، چندین سرویس را به راحتی پیکربندی و راه‌اندازی کنید. بنابراین، به جای استفاده از یک تصویر واحد برای همه محیط‌ها، بهتر است بر روی ایجاد تصاویر مجزا تمرکز کنید و از سیستم مدیریت کانتینرها به بهترین شکل استفاده نمایید.
به یاد داشته باشید که جداسازی محیط‌ها نه‌تنها باعث ارتقای کیفیت نرم‌افزار شما می‌شود، بلکه به تیم توسعه این امکان را می‌دهد که به‌طور همزمان روی چندین ویژگی مختلف کار کنند، بدون اینکه نگران تداخل و اثرات منفی در یکدیگر باشند. در نهایت، این کار می‌تواند باعث افزایش بهره‌وری تیم و کاهش زمان لازم برای حل مشکلات گوناگون شود.
عدم استفاده از Dockerfile بهینه
در دنیای داکر، نوشتن یک Dockerfile بهینه نه تنها بر سرعت و کارایی سیستم تأثیر می‌گذارد بلکه می‌تواند به کاهش حجم تصاویر و زمان استقرار نیز کمک کند. برای این منظور، رعایت چند نکته کلیدی کاملاً الزامی است. یکی از اولین نکات، استفاده از تصویر پایه مناسب است. انتخاب یک تصویر لاغر و سبک که تمام نیازمندی‌های پروژه ما را تأمین کند، می‌تواند به کاهش حجم نهایی تصویر کمک کند. به عنوان مثال، استفاده از Alpine Linux به جای Ubuntu در بسیاری از سناریوها به دلیل حجم کم و سرعت بارگذاری بالاتر توصیه می‌شود.
دیگر نکته مهم، ترکیب مراحل مختلف در یک Dockerfile است. به عنوان مثال، اگر در حال نصب چندین بسته نرم‌افزاری هستید، بهتر است آنها را در یک دستور `RUN` قرار دهید. این کار باعث می‌شود تا داکر تنها یک لایه برای آنها ایجاد کند و در نتیجه حجم تصویر نهایی کاهش یابد. همچنین، می‌توانید از عبارات کش (caching) موجود در داکر بهره‌برداری کنید تا فرآیند ساخت سریع‌تر و کارآمدتری داشته باشید.
علاوه بر این، بهتر است از حذف فایل‌های غیرضروری پس از نصب وابستگی‌ها استفاده کنید. بعد از هر مرحله‌ای که می‌تواند فایل‌های موقتی ایجاد کند، از دستور `RUN` برای حذف این فایل‌ها استفاده کنید. این کار به ویژه در پروژه‌هایی با اندازه بزرگ می‌تواند به کاهش حجم نهایی تصویر کمک کند.
استفاده از مرحله چند مرحله‌ای (multi-stage builds) یکی دیگر از راهکارهای بهینه‌سازی است که به شما این امکان را می‌دهد تا تنها فایل‌ها و خروجی‌های مورد نیاز را به مرحله نهایی منتقل کنید. این روش به خصوص در پروژه‌های بزرگ باعث می‌شود که عناصر غیرضروری از تصویر نهایی حذف شوند و در نتیجه، کارایی و سرعت بارگذاری بهبود یابد.
در نهایت، دقت در نام‌گذاری و ترتیب دستورات Dockerfile نیز می‌تواند به بهینه‌سازی نهایی تصویر کمک کند. توجه به این جزئیات می‌تواند در پروژه‌هایی که به طور مداوم تغییر می‌کنند، بسیار مؤثر باشد و زمان استقرار را به شکل قابل توجهی کاهش دهد. با رعایت این نکات کلیدی، می‌توان به راحتی از مشکلات رایج در داکرایز کردن پروژه‌ها اجتناب کرد و به نتیجه‌ای بهینه‌تر دست یافت.
بی‌توجهی به امنیت
امنیت در داکر یکی از جنبه‌های کلیدی است که بسیاری از توسعه‌دهندگان و تیم‌های فناوری اطلاعات به آن بی‌توجهی می‌کنند. بی‌توجهی به امنیت می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌های جدی در برنامه‌ها و داده‌ها شود. ازجمله اشتباهات رایج امنیتی در پروژه‌های داکرایز به استفاده از تصاویر پایه ناامن، محدود نکردن دسترسی‌ها و عدم به‌روزرسانی‌های منظم اشاره کرد. استفاده از تصاویرBase که قبل از آن مورد بررسی قرار نگرفته‌اند و در دوره‌های زمانی پیشین به‌روزرسانی نشده‌اند، می‌تواند به‌ویژه خطرناک باشد. این تصاویر ممکن است شامل آسیب‌پذیری‌هایی باشند که سودجویان از آنها سوءاستفاده کنند.
یکی دیگر از اشتباهات رایج، عدم محدود کردن دسترسی‌ها به منابع سیستم است. به‌عنوان مثال، اجرای کانتینرها با دسترسی‌های ریشه (root) می‌تواند احتمال حملات را افزایش دهد. باید از اجرای کانتینرها با حداقل سطح دسترسی استفاده کرد و تنها به آنها مجوزهایی داد که برای عملکرد صحیح برنامه ضروری است. به‌علاوه، استفاده از ابزارهایی مانند Docker Security Scanning می‌تواند به شناسایی و برطرف کردن مشکلات امنیتی کمک کند.
عدم نظارت مستمر بر کانتینرها و محیط‌های اجرایی نیز از دیگر اشتباهات متداول است. تیم‌های امنیتی باید نظارت دقیقی داشته باشند تا هرگونه فعالیت مشکوک را شناسایی کرده و به سرعت به آنها پاسخ دهند. همچنین پیاده‌سازی استراتژی‌های روزآمدسازی منظم تصاویر داکر و استفاده از ابزارهای جلوگیری از نشت اطلاعات می‌تواند در افزایش امنیت مؤثر باشد.
نهایتاً، آموزش و آگاهی‌بخشی به اعضای تیم در خصوص بهترین شیوه‌های امنیتی و آسیب‌پذیری‌های رایج داکر، می‌تواند باعث افزایش سطح امنیت در پروژه‌ها شود. ایجاد فرهنگ امنیتی در تیم می‌تواند منجر به کاهش مخاطرات و بهبود عملکرد کلی برنامه‌ها گردد.
عدم استفاده از تصویر پایه مناسب
انتخاب تصویر پایه مناسب یکی از مراحل حیاتی در داکرایز کردن پروژه‌ها است. استفاده از تصویر پایه نامناسب می‌تواند تاثیرات منفی بر عملکرد کلی برنامه، سرعت بارگذاری آن و حتی به خطر انداختن امنیت سیستم بگذارد. برای اطمینان از عملکرد بهینه، انتخاب تصویر پایه باید با دقت انجام شود و به نیازهای خاص پروژه توجه شود.
یکی از اشتباهات رایج، استفاده از تصاویر پایه عمومی مانند “latest” است. این تصاویر ممکن است به روز باشند، اما در بسیاری از موارد نمی‌توان اطمینان حاصل کرد که تمام وابستگی‌ها و جزئیات امنیتی به‌روزرسانی شده‌اند. به همین دلیل، بهتر است به نسخه‌های خاص یا معتبر پروژه‌ای که در حال استفاده هستید، پایبند باشید. این کار شما را قادر می‌سازد تا کنترل بیشتری بر روی بروز رسانی‌ها و تغییرات امنیتی داشته باشید.
دیگر خطا، عدم توجه به اندازه تصویر پایه است. تصاویر پایه بزرگ ممکن است زمان بارگذاری طولانی‌تری داشته باشند و منابع بیشتری را مصرف کنند. انتخاب تصاویر کم‌حجم‌تر به کاهش زمان بارگذاری و بهبود عملکرد سیستم کمک خواهد کرد. به همین دلیل، در نظر گرفتن حجم تصویر و حذف وابستگی‌های غیرضروری برای جلوگیری از پیچیدگی‌های غیرضروری می‌تواند مفید باشد.
به‌علاوه، در نظر داشتن نیازهای محیطی نیز بسیار حائز اهمیت است. عدم توجه به اینکه آیا تصویر پایه به درستی با سیستم‌عامل و منابع موجود سازگاری دارد یا نه، می‌تواند باعث بروز خطاهای مختلفی در حین اجرا شود. بنابراین، ارزیابی الزامات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری قبل از انتخاب تصویر پایه می‌تواند به کاهش مشکلات بعدی کمک کند.
در نهایت، فراموش نکنید که تصاویر پایه را به‌صورت دوره‌ای بررسی و به‌روزرسانی کنید. دوام و امنیت موفقیت‌آمیز پروژه، به‌روزرسانی مداوم وابستگی‌ها و انتخاب تصاویر معتبر و ایمن را طلب می‌کند. به این ترتیب، می‌توانید از بروز مشکلات عملکردی و امنیتی جلوگیری کنید و یک محیط کاری بهتر برای تیم خود فراهم سازید.
نقش حجم‌ها در داکر
حجم‌ها در داکر برای ذخیره داده‌های پایدار بسیار مهم هستند. یکی از اشتباهات رایج در داکرایز کردن پروژه‌ها، عدم درک درست از مفهوم حجم‌ها و نحوه مدیریت آنها است. در واقع، بسیاری از توسعه‌دهندگان به طور گذرا به حجم‌ها نگاه می‌کنند و از آنها به عنوان یک بخش ضروری از استقرار داکر، غفلت می‌کنند. این در حالی است که حجم‌ها می‌توانند در طولانی‌مدت به شدت بر عملکرد و مقیاس‌پذیری پروژه تأثیر بگذارند.
یکی از اشتباهات رایج در استفاده از حجم‌ها، عدم تنظیم مناسب مسیرها و نام‌های حجم است. بسیاری از توسعه‌دهندگان فکر می‌کنند که ایجاد یک حجم با یک نام تصادفی کافی است. اما این مورد می‌تواند به گیج شدن در هنگام راه‌اندازی کانتینرها منجر شود. بنابراین، پیشنهاد می‌شود که نام‌گذاری و استراتژی ایجاد حجم‌ها را به‌گونه‌ای طراحی کنید که قابلیت شناسایی و مدیریت آسان‌تری داشته باشند.
یکی دیگر از مشکلات رایج، عدم نظارت بر استفاده از حجم‌ها است. در حالی که داکر اجازه می‌دهد که حجم‌ها به راحتی ایجاد و حذف شوند، اما گاهی اوقات حجم‌های غیرضروری و زائد در سیستم باقی می‌مانند که می‌توانند منجر به مصرف بیهوده فضای دیسک شوند. توسعه‌دهندگان باید نسبت به شناسایی و حذف حجم‌های بلااستفاده توجه کافی داشته باشند.
همچنین، پیکربندی نادرست حجم‌ها می‌تواند باعث بروز مشکلاتی در اندازه‌گیری و بهینه‌سازی داده‌ها شود. برای مثال، اگر حجم‌ها به درستی متصل نشده باشند، اپلیکیشن ممکن است نتواند به داده‌های مورد نیاز دسترسی پیدا کند. این نوع مشکلات می‌تواند به‌ویژه در اپلیکیشن‌هایی که به طور مداوم به داده‌های پایدار نیاز دارند، وخیم شود.
در نهایت، عدم تهیه نسخه پشتیبان از حجم‌ها نیز یک اشتباه رایج است. پشتیبان‌گیری منظم از داده‌های موجود در حجم‌ها می‌تواند به حفظ اطلاعات حیاتی کمک کند و در مواقع بحران به بازیابی سریع داده‌ها کمک نماید. لذا، ایجاد یک استراتژی مناسب برای پشتیبان‌گیری و بازیابی حجم‌ها، از اهمیت بالایی برخوردار است.
پیش‌فروش تصاویر
پیش‌فروش تصاویر یکی از متداول‌ترین اشتباهات در داکرایز کردن پروژه‌هاست که می‌تواند منجر به مشکلات جدی در استقرار و نگهداری اپلیکیشن شود. پیش‌فروش تصاویر به معنی استفاده از تصاویری است که از زمان آخرین بروزرسانی آنها تغییر نکرده‌اند و به‌جای ساخت تصویری جدید با توجه به وابستگی‌های روزآمد شده، از تصویر قدیمی استفاده می‌شود. این امر می‌تواند به بروز مشکلاتی منجر شود که شناسایی و رفع آنها به‌مراتب دشوارتر است.
اولین مشکل در این زمینه، عدم سازگاری وابستگی‌ها است. اگر برنامه شما به تغییرات جدیدی در وابستگی‌ها نیاز دارد و شما از یک تصویر قدیمی استفاده می‌کنید، این تغییرات ممکن است به‌صورت کامل نادیده گرفته شوند. این موضوع باعث می‌شود که اپلیکیشن شما عملکرد بهینه‌ای نداشته باشد و در نهایت کاربران با مشکلاتی مواجه خواهند شد.
دومین خطر پیش‌فروش تصاویر به امنیت برمی‌گردد. تصاویر قدیمی بیشتر مستعد آسیب‌پذیری‌ها هستند. با عدم توجه به بروزرسانی تصاویر، ممکن است‌ایرادات امنیتی موجود در نسخه‌های قبلی همچنان در دسترس باقی بمانند و مانع از رعایت استانداردهای امنیتی صحیح در پروژه شما شوند.
برای جلوگیری از این مشکلات، توصیه می‌شود همواره از آخرین نسخه تصاویر استفاده کنید و فرآیند CI/CD (ادغام مداوم/استقرار مداوم) را به‌خوبی پیاده‌سازی کنید که شامل بررسی و بروزرسانی خودکار تصاویر است. به این ترتیب، می‌توانید از بروز مشکلات قابل توجه جلوگیری کرده و از به‌روز بودن وابستگی‌ها و رفع مشکلات امنیتی اطمینان حاصل کنید. در نهایت، به یاد داشته باشید که پیش‌فروش تصاویر یک چالش جدی در فرآیند داکرایز کردن پروژه‌هاست و باید با دقت به آن پرداخته شود.
عدم بررسی لاگ‌ها
در هنگام کار با داکر، یکی از اشتباهات رایجی که توسعه‌دهندگان انجام می‌دهند، عدم توجه به لاگ‌ها و تجزیه و تحلیل آنها است. لاگ‌ها در واقع همان اطلاعات باارزشی هستند که می‌توانند به شناسایی سریع مشکلات و عیب‌یابی نرم‌افزار کمک کنند. اگر توسعه‌دهندگان از این اطلاعات باارزش غافل شوند، ممکن است در هنگام استقرار و اجرا با مشکلات جدی روبه‌رو شوند که به راحتی قابل حل بودند.
برای شروع، بررسی لاگ‌های کانتینرها می‌تواند اطلاعات گران‌بهایی در مورد کارکرد برنامه، خطاها، و مسائل احتمالی ناشی از پیکربندی نادرست ارائه دهد. داکر به ۲ شیوه اصلی لاگ‌ها را ذخیره می‌کند: لاگ‌های کانتینر و لاگ‌های سیستم. برای دسترسی به لاگ‌های کانتینر، می‌توانید از دستورات ساده‌ای مانند docker logs [container_id] استفاده کنید. این دستورات به شما امکان می‌دهند تا خطاها و پیام‌های هشدار را مشاهده کرده و در نتیجه اقدامات لازم را انجام دهید.
علاوه بر این، استفاده از ابزارهای مدیریت لاگ مانند ELK Stack (Elasticsearch، Logstash و Kibana) یا Fluentd می‌تواند به بهبود تجزیه و تحلیل داده‌ها و مشاهده آنها در یک داشبورد بصری کمک کند. این ابزارها به شما امکان می‌دهند تا روندها و الگوهای خاص را شناسایی کرده و به‌طور قابل توجهی زمان عیب‌یابی را کاهش دهید. همچنین می‌توانید لاگ‌های کانتینرها را به ذخیره‌سازی‌های خارجی ارسال کنید تا اطمینان حاصل شود که اطلاعات مهم هرگز گم نمی‌شوند.
مدیریت درست لاگ‌ها نه تنها به شناسایی مشکلات کمک می‌کند، بلکه در بهینه‌سازی عملکرد کانتینرها و برنامه‌ها نیز تأثیرگذار است. عدم بررسی لاگ‌ها می‌تواند به بی‌نظمی در ثبت خطاها، کمبود اطلاعات در مواقع بحرانی و در نهایت بالا رفتن هزینه‌های حمایت و نگهداری منجر شود. لذا به هیچ‌وجه نباید از اهمیت این جنبه غافل شد و باید بر مبنای تلاش مستمر و دقت نظر در بررسی لاگ‌ها، فرایند داکرایز کردن پروژه‌ها را بهبود بخشید.
مدیریت وابستگی‌ها
مدیریت وابستگی‌ها در پروژه‌های داکرایز شده یکی از جنبه‌های حیاتی است که می‌تواند به موفقیت یا شکست یک پروژه منجر شود. یکی از اشتباهات متداول در این زمینه عدم استفاده از فایل‌های قفلی برای قفل‌سازی نسخه‌های وابستگی‌ها است. زمانی که وابستگی‌ها به‌صورت نامشخص و بدون قفل‌سازی نسخه‌ها مدیریت می‌شوند، احتمال بروز مشکلات و ناسازگاری‌های غیرقابل پیش‌بینی در زمان بروز تغییرات در نسخه‌های مختلف بسیار بالا می‌رود. به کار بردن فایل‌های قفلی کمک می‌کند تا فرایند ساخت و اجرای کانتینرها با ثبات بیشتری همراه شود و در نتیجه قابل پیش‌بینی‌تر باشد.
اشتباه دیگر، عدم به‌روزرسانی منظم وابستگی‌ها و نسخ‌های مورد استفاده است. بسیاری از توسعه‌دهندگان به‌دلیل ترافیک بالا یا صرفه‌جویی در زمان، به نسخه‌های قدیمی وابستگی‌ها ادامه می‌دهند. این امر می‌تواند موجب بروز مشکلات امنیتی و کاهش کارایی شود. بنابراین، رعایت یک روال معین برای به‌روزرسانی وابستگی‌ها، علاوه بر بهبود امنیت، می‌تواند به بهبود عملکرد نرم‌افزار نیز منجر شود.
همچنین، عدم تفکیک وابستگی‌ها به دسته‌های مختلف یکی دیگر از اشتباهات رایج است. بسیاری از پروژه‌ها تلاش می‌کنند تمام وابستگی‌ها را در یک جا ذخیره کنند و این کار می‌تواند منجر به بروز تضادها و مشکلات هماهنگی شود. استفاده از دسته‌بندی‌های منطقی و مرتب‌سازی وابستگی‌ها، مدیریت را ساده‌تر و مشکلات احتمالی را به حداقل می‌رساند.
نظر به اینکه heredoc قابلیت اتوماسیون را برای تغییرات در وابستگی‌ها فراهم می‌کند، عدم استفاده از ابزارهای مناسب مدیریتی نیز ممکن است به مشکلات بزرگی منجر شود. ابزارهایی مانند npm، pip و Composer به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهند تا کارکرد بهتری از وابستگی‌های خود داشته باشند. در نهایت، تست و ارزیابی مداوم ساختار وابستگی‌های پروژه از طریق داکر به شناسایی مشکلات و اِشکالات ممکن کمک می‌کند و مراحل توسعه را روان‌تر می‌نماید.
جمع‌بندی و نکات نهایی
در این فصل به جمع‌بندی نکات کلیدی در مورد پنج اشتباه رایج در داکرایز کردن پروژه‌ها خواهیم پرداخت. داکر به تمامی توسعه‌دهندگان و تیم‌های فنی این امکان را می‌دهد که محیط‌های نرم‌افزاری خود را به شکلی کارآمد بسته‌بندی و مدیریت کنند، اما اشتباهات رایجی وجود دارند که می‌توانند موجب بروز مشکلات جدی شوند. در ادامه، این اشتباهات و نکات کلیدی برای جلوگیری از آنها را مورد بررسی قرار خواهیم داد.
یک اشتباه رایج، عدم استفاده از فایل Dockerfile بهینه است. بسیاری از توسعه‌دهندگان به ایجاد دستورات متعدد در Dockerfile بی‌توجهند و این امر می‌تواند منجر به تصاویر بزرگ‌تر و زمان بیشتر برای بارگذاری شود. برای جلوگیری از این مشکل، باید از کوچک‌ترین و مناسب‌ترین تصاویر بیس استفاده کرده و لایه‌های غیرضروری را کاهش داد.
اشتباه دیگری که معمولاً شاهد آن هستیم، نادیده گرفتن امنیت تصاویر داکر است. استفاده از تصاویر رسمی و مورد اعتماد و همچنین پیمایش در تنظیمات امنیتی می‌تواند مانع از بروز آسیب‌پذیری‌ها شود. همچنین، به‌روزرسانی منظم تصاویر برای رفع مشکلات امنیتی نیز حائز اهمیت است.
مدیریت ناکارآمد منابع سیستم نیز از دیگر اشتباهات رایج است. تنظیمات نادرست می‌توانند باعث مصرف بیش از حد منابع سیستم شوند. برای بهینه‌سازی عملکرد، لازم است محدودیت‌های منابع مانند حافظه و CPU به درستی مشخص شوند و به نظارت مستمر بر روی عملکرد پرداخته شود.
در نهایت، نادیده گرفتن مستندسازی مناسب در فرایند داکرایز کردن پروژه‌ها می‌تواند پیامدهای منفی به همراه داشته باشد. همواره باید مستندات کافی برای نظارت و عیب‌یابی ایجاد شود تا در آینده، در زمان مواجهه با مشکلات، بتوان از آنها بهره جست.
با توجه به موارد فوق، باید همواره در استفاده از داکر به این نکات کلیدی توجه داشته باشیم، تا از بروز مشکلاتی که می‌توانند مانع از موفقیت پروژه‌های نرم‌افزاری شوند، جلوگیری کنیم.
در این مقاله، پنج اشتباه رایج در داکرایز کردن پروژه‌ها را بررسی کردیم. با توجه به شناخت این اشتباهات و روش‌های پیشگیری از آنها، می‌توانیم از کارایی و عملکرد بهتری در توسعه و استقرار نرم‌افزارها برخوردار شویم. از این رو، آگاهی از این نکات برای هر توسعه‌دهنده‌ای ضروری است.
